Για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, οι άνθρωποι πίστευαν πως η Γη είναι επίπεδη. Αργότερα, ήρθε ο Θαλής ο Μιλήσιος, που υποστήριξε πως είναι στρογγυλή. Μάγκας απ’ τους λίγους ο Θαλής. Ποιός να του πει τι; Είχε, βέβαια, και τον Αναξίμανδρο, τον Πυθαγόρα και τον Παρμενίδη να του φυλάνε τα νώτα. Τώρα, το ότι εμείς μόνο αυτόν θυμόμαστε είναι άλλη υπόθεση. Εντάξει, θα μου πείτε ψιλά γράμματα οι άλλοι. Πάμε στα δικά μας τώρα. Μετά από περίπου 2 αιώνες, ο Σταγειρίτης φιλόσοφος, Αριστοτέλης (το ήξερα ότι μια μέρα θα μου χρησιμεύσουν τα αρχαία κατεύθυνσης!) απέδειξε τη φιλοσοφική θέση του προκατόχου του, με τη χρήση πειραματικών μεθόδων. Μετά από αυτό, το χάος. (Μετά από αυτό, το τίποτα, που θα ‘λεγε και ο Σάκης).
Συνεπώς, οι σύγχρονοι όλων αυτών των σπουδαίων θεωρητικών και φιλοσόφων, που στιγμάτισαν σε σημαντικό βαθμό την ανθρώπινη διανόηση, θα περίμενε κανείς να το έχουν πάει σε άλλο επίπεδο. Και το έκαναν! Υποστήριξαν πως… ζούμε στην πλάτη μιας τεράστιας χελώνας. (‘Ντάξει, εγώ παραιτούμαι.)
Ναι, ξέρω. Άλλο επίπεδο. Αυτή ακριβώς ήταν και η δική μου αντίδραση. Μετά απόρησα. Για την ακρίβεια, είχα τόσα αναπάντητα ερωτήματα σχετικά με την ανθρώπινη βλακεία (εε, διανόηση, συγγνώμη) που ορίζεται στο πλην άπειρο. Τα συνόψισε όλα ο φίλος μου από πάνω.
Βέβαια, άλλοι είπαν πως ζούμε στην πλάτη ενός ελέφαντα ή ενός φιδιού. Ειδικότερα, πρόκειται για μια παραλλαγή του ίδιου μύθου, που επικρατεί όμως στην Κινέζικη και Ινδική κουλτούρα. Και καλά, πες ο ελέφαντας θα μπορούσε ίσως να μας στηρίξει όλους (αξιαγάπητα ζωάκια και πολύ εργατικά!), αλλά το φίδι;! Ε, αυτό πια πάει πολύ!
Στην πραγματικότητα (ποια πραγματικότητα θα μου πείτε και δίκιο θα ‘χετε), ο “Μύθος της Μεγάλης Χελώνας”, όπως είναι και η κωδική του ονομασία άλλωστε, πρωτοεμφανίστηκε κατά τον 17ο αιώνα από ένα ιδιοφυές μυαλό της Ολλανδίας. Και το όνομα αυτού… Jasper Danckaerts! (Ποιός είναι αυτός μωρέ πάλι; Ε, είπαμε, ιδιοφυΐα της Ολλανδίας μωρέ!) Δεν ήταν ψυχάκιας ο άνθρωπος, απλώς άκουσε το μύθο από τις φυλές των ιθαγενών της Αμερικής σε ένα από τα ταξίδια του. (Ορίστε, ταξίδευε κιόλας. Enough said). Ε, λάθη είμαστε, ανθρώπους κάνουμε, άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε. Έτσι κι αυτός, έκανε το λάθος να τους πιστέψει.
Και τι α κανς; Α κάειτς α μαλώεις;
(μτφρ για τους Αθηναίους: Και τι να κάνεις; Να κάτσεις να μαλώσεις;)
Ούτε καν όμως! Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι το εξής: Εάν, πράγματι, ζούμε στην πλάτη μιας τεράστιας χελώνας, μπορείς να ελπίζεις κι εσύ – κι εγώ και όλοι μας – η Χελώνα αυτή να έχει περισσότερο Μικελάντζελο (Michelangelo) μέσα της, παρά Ραφαήλ (Raphael). Και ναι, αναφέρομαι στα Χελωνονιντζάκια. Ναι, το παιδικό.
ΥΣ. Τα ονόματα των χαρακτήρων Μικελάντζελο και Ραφαήλ, φυσικά, είναι εμπνευσμένα από τους Αναγεννησιακούς Μιχαήλ-Άγγελος και Ραφαήλ, αντίστοιχα. Πρόκειται για μια συμβολική αναπαράσταση της αιώνας κόντρας και πάλης ανάμεσά τους, η οποία αποτυπώθηκε και στη σχέση των 2 (αγαπημένων) χαρακτήρων στο παιδικό.
Εσύ τι λες; Στην πλάτη ποιανού ζούμε επιτέλους; Της χελώνας, του ελέφαντα, του φιδιού; (ή των γονιών, φίλων και συγγενών μας;) Πες μας στα σχόλια από κάτω!
Τι; Έχασες το πρώτο άρθρο της σειράς περί “θεωριών συνωμοσίας” για τη Γη; Δεν παίζει θέμα! Μπορείς να το βρεις εδώ: 10 περίεργες θεωρίες “συνωμοσίας” για τη Γη (Part 1): Λεμουρία, η Ατλαντίδα Vol 2.
